جداکننده های مغناطیسی

جداکننده های مغناطیسی

جداکننده ها در فرآوری

جداکننده های مغاطیسی را می توان به جداکننده های با شد کم و با شدت زیاد تقسیم کرد که هریک از آنها به دو نوع تر وخشک تقسیم می شوند .

معمولا جداکننده های که شدت میدان مغناطیسی در آنها کمتر از 0/2 T باشد .جداکننده های باشدت کم نامیده می شود .از این جداکننده ها برای جدا کردن مواد فرومنیتیک مثل آهن

و منیتیت و از جداکننده های مغناطیسی با شدت زیاد برای جداکردن مواد پارامنیتیک (باتاثیر پذیری مغناطیسی کم) مثل هماتیت استفاده می شود .لازم به توضیح است که میدان

های با شدت کمتر از 1 تا 1/5 T را میدان های با شدت متوسط و در بیشتر از این مقادیر را میدان های با شدت زیاد می نامند .تا اوائل دهه 1980 کاربرد مغناطیس دائم  محدود  به

جداکننده های مغناطیسی با شدت کم بود  . تنها پیشرفتی که دراین زمینه شده بود ساخت مغناطیس های دائم از جنس آلیاژهای سرامیکی بود .این نوع آلیاژها شدت مغناطیسی

خود را عملا برای دوره نامحدودی حفظ می کنند .در سال های اخیر مغناطیس دائم از جنس خاک های نادر ساخته شده اند  . با ابداع این نوع مغناطیس ها جداکننده های مغناطیسی

جدید با شدت زیاد نیز مجهز به مغناطیس های دائم شده اند و در بسیاری از موارد جایگزین جداکننده های مجهز با الترومغناطیس شده اند .مزایای این نوع جداکننده ها نسبت به انواع

مجهز به الکترومغناطیس از نقطه نظر اقتصادی به شرح زیر است .

• هزینه سرمایه گزاری آنها حدود 50 درصد کمتر است .

• انرژی مورد نیاز آنها در حین کار بسیار کم است و محدود به انتقال مواد به میدان مغناطیسی وگردش قسمت گردان است .

• ورن آنها 0/1 و حجم آنها 0/5 جداکننده های مجهز به الکترومغناطیس است .

• شدت ماکزیمم میدانی که در حال حاضر قابل دستیابی است برای مغناطیس های از نوع fe – Nd – B  حدود 2 T  می باشد .

جداکننده های مغناطیسی صنعتی به طور پیوسته کار می کنند .لذا لازم است در آنها پیش بینی لازم برای ورود بار اولیه به داخل میدان و خروج محصول های به دست آمده از آن

انجام شده باشد .بار اولیه معمولا توسط یک استوانه یا نوار نقاله وارد میدان می شود  . دانه های غیر مغناطیسی توسط همان وسیله یا تحت نیروی ثقل یا گریز از مرکز در حین عبور

از میدان تخلیه می شوند  . برای تخلیه دانه های مغناطیسی در جداکننده های مغناطیسی با شدت کم و متوسط معمولا مانع متحرکی دربرابر قطب کوچک تر نصب شده است که

امکان دارد همان استوانه یا نوار نقاله باشد  . به این ترتیب این نوع دانه ها در حین حرکت به سمت قطب مغناطیسی به آن مانع برخورد می کنند و توسط آن از میدان خارج می شوند

.درجداکننده های مغناطیسی با شدت زیاد که دانه ها در تماس مستقیم با قطب های مغناطیسی هستند قطب مغناطیسی پس از جذب دانه ها در سطح خود در وضعیتی قرار می

گیرد که شدت میدان در سطح آن صفر شود . درنتیجه دانه های جذب شده خودبه خود آنرا رها می کنند .این عمل را می توان در روش خشک با نصب برس یا تیغه های لاستیکی در

انتهای مسیر و در روش تر با شست شود توسط آب تحت فشار کامل کرد .

در اثر وارد شدن دانه هائی با تاثیر پذیری مغناطیسی زیاد به میدان مغناطیسی خطوط نیرو در حوالی هردانه متمرکز می شوند و از داخل آن عبور می کنند در نتیجه میدانی با گرادیان

زیاد در پیرامون هردانه بوجود می آید و هردانه خود مانند یک مغناطیس عمل می کند که باعث جذب دانه ها به یکدیگر می شود .چنانچه ماده دانه ریز باشد و از میدانی با شدت زیاد

عبور کند ممکن است منجر به پدید آمدن پدیده آگلومراسیون شود و درنتیجه بازدهی جداکننده را کاهش دهد .زیرا توده های مغناطیسی ایجاد شده می توانند دانه های

غیرمغناطیسی را نیز همراه خود حمل کنند .همچنین امکان دارد به صورت رشته هائی دو قطب مغناطیسی را به یکدیگر متصل کنند .این پدیده بخصوص در جداکننده های مغناطیسی

که به روش خشک کار می کنند قابل توجه است اگر بار اولیه به صورت لایه ای به ضخامت یک دانه وارد میدان شود این مشکل کمتر بروز می نماید .ولی بدیهی است که دراین صورت

ظرفیت جداکننده ها بشدت کاهش می یابد .